Psychoterapia ekspozycyjna cz.3
Na sesji versus między sesjami:
Techniki ekspozycyjne mogą być zastosowane wraz z terapeutą jako część sesji terapeutycznej, albo znacznie częściej, są zadawane jako praca domowa między sesjami terapeutycznymi. Zaleca się, by kilka pierwszych ekspozycji było wykonanych w ramach sesji terapeutycznych. Daje to terapeucie poznawczo – behawioralnemu szansę obserwacji reakcji pacjenta na ekspozycję i korekty problemów, które mogą powstać. Zaleca się na początek wybór lekkich lub umiarkowanych pod względem doświadczenia lęku sytuacji, by pacjent mógł doświadczyć sukcesu. Terapeuta pierwszy demonstruje, jak przeprowadzić zadanie ekspozycyjne (np. modeluje sytuację) i następnie szkoli pacjenta w tym, by ten poprawnie wykonał zadanie, dostarczając mnóstwa zachęt oraz pochwał, by klient mógł skonfrontować się z lękiem i unikaniem. Dodatkowo terapeuta poznawczo – behawioralny może zbadać automatyczne negatywne myśli, które pojawiają się w czasie ekspozycji i zastosować poznawcze techniki restrukturyzacji zniekształconych przekonań oraz by generować alternatywne interpretacje. W ten sposób, podczas sesji poświęconej ekspozycji może nastąpić empiryczne testowanie za pomocą eksperymentu przesadzonego zagrożenia, oceny i przekonań.
Jest wiele praktycznych powodów, by zaczynać oparte na ekspozycji działania przy asyście terapeuty podczas sesji terapeutycznej. Jeśli terapeuta zacznie zbyt szybko zadawać klientowi zadania domowe oparte na ekspozycji, pacjent może czuć się przytłoczony lękiem, skłaniać się do ucieczek lub unikania i w rezultacie porzucić procedurę ekspozycji. Szczególnie w krajach zachodnich terapeuci bywają pod presją, by stosować technikę ekspozycji szybko, ze względu na ograniczoną liczbę sesji, których koszt pokrywają firmy ubezpieczeniowe. Nie zmienia to faktu, że ryzyko wprowadzenia zbyt szybkiej samokierowanej przez pacjenta ekspozycji jest duże. Mimo, że pacjenci będą różnić się w potrzebach dotyczących liczby ekspozycji w asyście terapeuty we wczesnej fazie terapii, jest mało jednostek, które mogłyby samodzielnie dokonać samoukierunkowanej ekspozycji bez przynajmniej krótkotrwałego wsparcia terapeuty.
